“11. Sınıf Türk Dili ve Edebiyatı Ders Kitabı Cevapları Sayfa 191 Cem Yayınları” ulaşabilmek ve dersinizi kolayca yapabilmek için aşağıdaki yayınımızı mutlaka inceleyiniz.
11. Sınıf Türk Dili ve Edebiyatı Ders Kitabı Cevapları Cem Yayınları Sayfa 191
A. Aşağıda verilen metni okuyunuz. Metnin altında verilen soruları cevaplayınız.
ACIMAK
(…)
Zehra Hanım kâğıdı aldı… Odanın kâfi derecede aydınlık olmasına rağmen pencereye çevirdi, kelimeleri seçmekte, anlamakta güçlük çeker gibi bakıyor, tekrar tekrar okuyordu. Sonra ellerini yazıhanenin kenarına dayadı, pencereden uzaklara bakmaya başladı. Çehresi o kadar vakur ve sakindi ki Maarif Müdürü, böyle zamanlarda söylenmesi âdet olan beylik teselli sözlerine cesaret edemiyor, bekliyordu.
Odaya bir kâtip girdi. Maarif Müdürüne birtakım kâğıtlar getirdi.
Tevfik Bey, onları birer birer gözden geçirdi, imzaladı. Bir şey söylemeden iade etti. Tekrar yalnız kaldılar. Zehra Hanım, hâlâ o vaziyette duruyordu.
(…)
Başmuallimin çehresi kapalı, küçük gözleri karanlıktı. Bu fena alâmetti. Maarif Müdürü onu çok iyi tanıyordu. Fikrine ve mesleğine uymayan bir şey teklif edildiği zaman daima bu çehreyi alır ve dediğinden dönmezdi. Maarif Müdürünün zihni gittikçe karışıyordu. Bu vaziyet karşısında kati bir harekete lüzum görerek hemen hemen sert bir sesle:
— Pederiniz hasta… Hatta ağır hasta, dedi. Sizin mutlaka İstanbul’a gelmenizi istiyorlar. Siz gitmeyeceğinizi söylüyorsunuz. Sebebini izah edebilir misiniz?
— Maarifle alâkadar bir mesele olsaydı arzetmekte tereddüt etmezdim.
Zehra, amirine karşı haşin ve mütecaviz bir tavır almıştı.
Tevfik Hayri, müşfik ve biraz mahzun bir tebessümle:
— Zehra, kızım… Bu suali Maarif Müdürü değil, sizi daima kızı, küçük kardeşi gibi sevmiş bir dostunuz sordu, dedi. Onun için bana böyle cevap vermenizi doğru bulmadım.
— Affınızı rica ederim, Tevfik Bey. Ayıp ettim. Fakat mazur görünüz. Bilemezsiniz. Çok karmakarışık olduğum bir zamanda…
Devam edemedi, dudakları titremeye, ağlamaya başladı. Fakat şimdi nedense bu zaafını, gözyaşlarını saklamaya lüzum görmüyordu, sadece başını biraz yana çeviriyordu.
Tevfik Bey!.. Zehra, ona ilk defa böyle ismiyle hitap ediyordu. Artık mukavemeti kırılmıştı. Kesik kesik söylenmeye başladı:
— Geçen gün sizden hakikati sakladım… Babamı inkâr ettim… Fakat bu, büsbütün yalan sayılmaz. Mürşit Efendi, üzerimde babalık haklarını kaybetmiş bir… Bir biçaredir… Biçare diyorum. Lâyık olduğu kelimeyi söylemeye dilim varmıyor. Belki şu saatte ölmüştür.
Ayakta durmaya kuvveti kalmamış gibi yazıhanenin yanındaki sandalyeye çöktü; alnında iri ter damlalarıyla devam etti:
— Bu adam, ailemizi mahvetti… Bir an kendimi kurtarabildim… O da ne güçlükle… Bilemezsiniz… Sekiz sene evvel bir yangından, bir bozgundan kaçar gibi kendimi unutturdum… Daha doğrusu öyle ümit ediyordum. Çünkü hayatı benim için bir leke olacak… Bugün sizin öğrendiğiniz hakikati yarın başkaları da öğrenecek… Herkesin içinde elimi yüzümü kapayarak gezmeye mecbur olacağım… Halbuki ben, açık alınla yaşamaya en lâyık bir insanım.
Ye’sinin içinde vahşi bir gurur ile başını kaldırıyor, tırnaklarını avuçlarının içine geçirecek gibi yumruklarını sıkıyordu:
— Kendi insanlığımı, kendi haklarımı unuttum. Hayatımı başkalarının saadetlerine vakfettim. Kendimi kendi ihtiyarımla en basit emellerden, zevklerden mahrum ettim. Küçücük bir çocuk olduğum yaştan beri direndim, çırpındım. Bütün bu mahrumiyetlerle bu lekeyi temizledim sanıyordum. Halbuki ben, açık alınla yaşamaya en lâyık bir insanım. Bunu söylediğim için beni ayıplamazsınız. Titizliğimi elbette mazur görürsünüz.
- Cevap: Bu sayfada soru bulunmamaktadır.
11. Sınıf Cem Yayınları Türk Dili ve Edebiyatı Ders Kitabı Sayfa 191 ile ilgili aşağıda bulunan emojileri kullanarak duygularınızı belirtebilir aynı zamanda sosyal medyada paylaşarak bizlere katkıda bulunabilirsiniz.
Yorum Yap